Een hemelse boodschap

“We hebben een Engel nodig!” Haar rooddoorlopen ogen vol tranen kruisen die van haar zuster. Dan zakt haar blik naar haar handtas. Dáár is het te vinden. Driftig graaien haar vingers wild door de tas. Vervolgens grist ze er een kaartje uit. Het is een visite kaartje. Het kaartje dat ik in de palm van haar hand drukte op de Paranormaalbeurs enkele weken waar zij beide bij mij aan tafel schoven voor een Medium consult.

MOEDER LIGT OP STERVEN

Diezelfde dag heb ik haar aan de lijn. Meteen herken ik haar heldere stem waar wanhoop en tranen doorheen klinken.

“Moeder ligt nu al ruim twee weken op sterven. Het lukt haar maar niet om over te gaan. Ze eet en drinkt niet meer, weegt nog maar 45 kilo en het is voor ons ondraaglijk haar zo te zien lijden. Wat kunnen we doen? We hebben haar gevraagd wat ze nog wil zeggen maar echt álles is uitgesproken. Ze is vrij om te gaan en tóch is er iets dat haar hier houdt. We weten niet wat, wil jij eens luisteren?”

LUISTEREN

Dus ik luister. Eerst naar het verdrietige relaas van de beide zusters en hoe zij lijden onder het tergend langzame stervensproces van hun geliefde moeder. Met zachte stem vertel ik ze dat de dood zich niet laat regisseren. Dat het stervensproces voor iedereen anders is. Dat bovendien het ideaal voor de ziel is wanneer deze de tijd kan nemen of krijgen om los te komen van het lichaam. En hoe onmenselijk dit soms ook mag lijken voor ons als nabestaanden, dit proces  essentieel is om over te kunnen gaan in rust en vrede.

Ik zeg toe mij te zullen afstemmen op Moeder om te luisteren naar wat zij nodig heeft om vredig in te kunnen slapen, of er nog iets is waar tegen ze vecht of strijdt. Gezien de omstandigheden doe ik dat diezelfde avond nog en stuur ze het verslag toe. We spreken af de volgende dag te bellen om te horen hoe ze het ontvangen hebben.

NIETS CONCREETS

Tijdens de afstemming komt er vreemd genoeg niets concreets naar voren wat duidt op een vertraging van het proces. Die nacht slaap ik onrustig. Ik voel dat er iets ontbreekt. Maar wat?

De volgende ochtend schrik ik al vroeg wakker. Onophoudelijk schel hondengeblaf dringt mijn slaapkamer binnen. Daar we aan de rand van het bos wonen, in volledige stilte, is het vreemd. Turend door de ramen zie ik niemand. Geen hond te bekennen.

TEKENS

Wanneer ik met een warme kop thee mijn laptop open, is het eerste bericht dat ik zie een oproep om te zoeken naar een vermiste hond. Dit zijn tekens.

BELANGRIJKE BOODSCHAP

“Heeft Moeder een hondje?” vraag ik wanneer we zoals afgesproken bellen die ochtend. Dat is niet het geval. “Is er misschien een overleden hondje?”

Omdat ik duidelijk voel dat er iets met een hondje is en deze een cruciale rol speelt voor Moeder, vraag ik door.

“Nee, ze heeft nooit een hondje gehad” antwoorden ze. Even blijft het stil. Dan “wacht eens even…Moeder heeft een knuffeltje dat ze altijd bij zich had. Ze ligt nu in een hospice. Dat knuffeltje ligt op de bank in haar woning. Het is een hondje….”

In dat ene moment raken we alle drie verstilt. “Ik ga het nú halen!” roept ze . “Ja,” zeg ik “doe dat maar, dit is het ontbrekende stukje, dit is waar jullie moeder naar verlangt”.

RUSTIG INGESLAPEN

Enkele uren na ons telefoongesprek, ontvang ik een appje. “Meteen na jouw telefoontje, zijn we het knuffeltje gaan halen We hebben het hondje naast mamma in bed gelegd. We zijn bij haar gaan zitten en niet meer van haar zijde geweken. Vanmiddag is mamma rustig ingeslapen. Dank je wel lieve Daniëlla, we voelen ons ontzettend dankbaar….”

---