Blijf niet langer vasthouden aan trauma’s en geloven in jouw verhaal. Je kunt écht stoppen met het voeden van jouw pijnlichaam.
Je wil wel loslaten zeg je maar je weet niet hoe en tegelijkertijd voelt het zo donker allemaal.
Ook al voelt het rot, verhult het jouw werkelijke potentie en hou jij jezelf hiermee gevangen in slachtofferschap, je houdt vast. Koste wat het kost. Het is tenslotte jouw enige houvast. Loslaten is geen optie. Maar de prijs die jij betaalt is hoog.
En zeg eens eerlijk; het levert je íets op. Anders zou je het niet doen.
Lieve jij, het is zo duidelijk. Dit is niet wie jij bent. Hier spreekt slechts het behoeftige en gewonde kind in jou. Zie dat jij je aan háár vasthoudt omdat je hiermee het gevoel krijgt alsnog gezien te worden. Maar zij wil worden gezien.
Nu denk je dat het jouw behoefte aan erkenning is die nog kan worden vervuld.
Dat jij de aandacht kunt krijgen die je denkt te verdienen. Op momenten voel je je zelfs gedragen. Daarnaast hunker je naar oneindige troost en wil je zó ontzettend graag je verhaal laten horen. En zij moeten luisteren.
De zucht naar liefde en geborgenheid is groot.
In alles wat je ooit tekort bent gekomen, lijkt nu dan alsnog vervulling te komen. De valse hoop doet leven. In werkelijkheid ben je nog steeds alleen maar aan het overleven…
En wanneer aan al deze steun en verwachtingen getornd wordt, schiet je in de verdediging.
Want oh, wat doet het pijn om wederom niet gezien te worden. Wat raakt dat een diepe leegte en oude wonden. Dat raakt dat ene stuk.
Maar jij bent niet stuk. En de ander kan jou niet helen.
Het is de wanhoop die jou voortdrijft. Op zoek naar bestaansrecht.
Maar je bent er al. Jij behoeft geen toestemming noch bevestiging.
Het is allemaal aan jou.
Dus stop met het blijven zitten in het duister. Wachtend tot de ander het licht aan doet. Jíj bént jouw eigen licht.
En wanneer je dát eenmaal kunt zien, hoeft het nooit meer zo donker te zijn.
Het is tijd voor een nieuwe waarheid over jou…
masiamalagana.com 